Dag 10, Dinsdag 10 juni 2014

Gunnison – Montrose
Gunnison KOA Campground
Max. Temperatuur 29°C
Gereden 99 mijl = 159,33 km (totaal 2679,56 km)
Benzine  $ 175,35 (3,749)

Net als de andere dagen begint ook deze dag hetzelfde: het is koud in de camper. De verwarming weer aan en terug naar bed. We doen vandaag lekker rustig aan en ik bel met Robin om even uitgebreid bij te kletsen. De zon schijnt en de temperatuur buiten is heerlijk. De lucht is wolkeloos blauw en de zon schijnt volop. Om 11.00 uur gaan we pas op weg naar de Black Canyon of the Gunnison. Het is een erg mooie rit. De weg kronkelt omhoog en omlaag tussen de glooiende heuvels met op de achtergrond steeds de besneeuwde bergtoppen van de Rocky’s.

Hoe meer we naar het westen rijden hoe lichter van kleur de rotsen worden. Hoezo Black Canyon? Ondertussen gaat de weg flink omhoog, onze camper moet hard werken. Fred klaagt over de automaten hier in Amerika. Volgens hem zijn ze vooroorlogs. In de twee maakt hij teveel toeren, in de drie trekt hij niet. Tja we zullen het er toch mee moeten doen. We zijn al heel veel wegwerkzaamheden tegen gekomen, zo ook hier. Er wordt dan maar een weghelft gebruikt. Telkens staat er een man of vrouw met een stopbord (het zal je baan maar wezen) en moet je wachten op de pilot car. Deze moet je dan stapvoets volgen. Bij het visitor center halen we weer een stempel en kopen een magneetje voor de verzameling. Ook vragen we informatie over de te lopen trails. Ondanks dat het een zware wandeling moet zijn kiezen we voor de Oak Flat Trail. We trekken de wandelschoenen aan en volgen het pad. Dit wandelpad gaat naar beneden de canyon in, echter niet tot aan de rivier. Maar goed ook want ik weet niet of ik dat had overleefd, naar beneden nog wel maar naar boven is een ander verhaal. Het pad is op sommige stukken erg smal en erg zijn erg steile gedeelten. Op weg naar beneden moet ik er steeds aan denken dat ik ook weer omhoog moet klauteren. De route is mooi en op sommige plaatsen heb je een ongelooflijk mooi uitzicht op de canyon. Wat een machtig gezicht. De weg omhoog is inderdaad zwaar. We klimmen en klauteren en niet alleen ik, maar ook Fred raakt buiten adem. Niet alleen het klimmen en klauteren is zwaar maar de ijle lucht op deze hoogte (2500 meter) speelt ook een grote rol. Geregeld stoppen we even om op adem te komen. Is dit nou vakantie? Het lijkt wel een strafkamp. 😉
Het smalle pad loopt langs bosjes en struiken en af en toe ruist er iets in het struikgewas. Ik denk er maar niet bij na en loop snel door. Het zal wel een vogel zijn.
Bij het visitor center word je gewaarschuwd voor beren en wat je moet doen als je er een tegen komt. Zwarte beren zijn schuw en vermijden contact met mensen. Als je er toch een ziet volg dan de volgende regels:
Blijf rustig en op veilige afstand, tenminste 30 meter. Praat rustig zodat de beer zich van jou aanwezigheid bewust is en niet schrikt.  Als de beer naar je toe komt maak dan veel lawaai: roepen, klappen of met potten en pannen slaan. (Laat ik die laatste nou net niet bij me hebben vandaag.) Loop rustig achteruit. Valt de beer je aan, vecht dan terug. Mocht je een beer tegen komen meld dit dan bij de ranger.

Ik kan het niet helpen om telkens om me heen te kijken, maar veel meer dan heel grote bosmieren en allerlei vliegende ‘stekebeesten’ zie ik niet. Ondanks dat het heel warm is ben ik blij dat ik een lange broek aan heb. Straks toch maar een flesje ‘Off Deep Woods’ kopen. We lopen verder en in de verte is het visitor center te zien.
Gelukkig niet veel hoger dan dat we nu al zijn.

Toch is ook het laatste niet al te steile stuk zwaar, zelfs voor een geoefende wandelaar als Fred. We stoppen regelmatig en zijn blij als we uiteindelijk weer bij het visitor center zijn.
Moe, voldaan en trots lopen we naar de camper. We rijden nu langs de rim en stoppen op uitkijkpunten met weer schitterende vergezichten.
Bij een van de uitkijkpunten blijven we staan en maken lunch in de camper.
Het is al 15.00 uur als we weer verder rijden. We rijden naar Montrose en als Fred moe begint te worden stoppen we weer bij een Walmart. Fred gaat even liggen en ik doe de boodschappen. Ik neem rustig de tijd om te snuffelen tussen de Amerikaanse producten, vooral producten die we in Nederland niet kennen.
Blijkbaar vergeet ik de tijd want Fred belt om te vragen waar ik ben. Bij de groenteafdeling komen we elkaar tegen en hij zegt dat ik al 1 ½ uur in de winkel ben. Oeps!
We kopen vanalles om in de camper te kunnen klaar maken maar dat is niet voor vandaag, vandaag gaan we naar Applebee’s. Ik kies weer voor een lekkere steak en Fred bestelt kip. Daarbij krijgen we weer een emmer cola en de serveerster vraagt weer waar we vandaan komen.
Na het eten besluiten we niet ver meer te rijden en een campground in de buurt te zoeken.
Deze vinden we al snel en we worden door de vriendelijke eigenaren wegwijs gemaakt.
Ook hier douchen we niet in de camper maar in de douches van de camping zelf. Deze zijn schoon, groot en leuk ingericht met zelfs country muziek op de achtergrond.
Terug in de camper begin ik aan het verslag en surft Fred op internet. De plannen voor morgen worden besproken en uiteindelijk duiken we om 22.45 uur het bed in.
Het is absoluut niet koud in de camper, zou dit dan de eerste warme nacht worden?